Boğan incir musallat şeydir,
İncecik bir dal, koca bir ağacın köküne yerleşir,
Önceleri bir hiçtir, önemsizdir,
Zamanla kalınlaşır, güçlenir.
Ağaca önce kökünden sarılır;
Gövdesine, sonra dallarına, yapraklarına yükselir.
Yapraklarına eriştiğinde, ağacın tüm ışığı kesilir.
Yani hayat damarını boğarak, ağacı öldürür.
İşini bitirince, de kendisi ölür.
Endişe, boğan incir gibidir.
Bizler de ağaç..
Dallar yapraklar, iyi düşüncelerimiz, umutlarımız, sevinçlerimiz..
Endişe, kaygı, büyüdükçe, güzel düşüncelerimiz boğulur.
Dallarımız, yapraklarımız sarıldıkça,
Sevinçlerimiz birer birer tükenir..
Stres bizi kıskacına alır, bize hükmetmeye başlar..
Adına depresyon denir.
İyi haber şu ki, biz, gerçek ağaç değiliz...
Kurtuluşumuz bizim elimizde,
Düşüncelerimizi değiştirebiliriz,
Başarabilir miyim yok, istersek, başarabiliriz..
Kaygılar durmadan gelecek,
İlk başta zor olsa da,
Zamanla profesyonelleşiriz,
Pes etmek yok,
Dert stres artık ikinci derimiz,
Onlar durmadan gelecek,
Biz durmadan onları değiştireceğiz,
Hepsi bu, düşüncelerimizi, değiştirebiliriz, ve değiştirmeliyiz.
Asiye