Avuçlarımda bir korku var.Dönsem dönemiyorum gitsem gidemiyorum hiçbir uzaklığa.İnsan aynı duyguları aynı hisleri yaşar mı hep, aynı denizde ürkek bir balık gibi yüzmeye yeltenir mi hep veya tüm yüksekliğine rağmen atar mı kendini yaşamın en tepesinden boşluğa tüm bu soruların cevabını kendimde buluyorum eminim tek ben değilim bunların cevaplarının taşlarını döşeyen.Yanlış insanlara aşık oluyoruz,yanlış insanlara samimiyet besleyip güveniyoruz ve yanlış insanları göz göre göre hayatımıza almışlığımız oluyor.Ağlıyoruz,kırılıyoruz,söyleniyoruz belki kendi kendimize bile konuşuyoruz.Geceleri herkes en tatlı uykusundayken uyuyamıyoruz.Zaman herşeyin ilacı deyip geçiyorum ben geçip gitmeye çalıştıkça hayat tesadüflerini sunuyor cömertçe karşıma.Ne zaman tek başıma yalnızlık köşeme çekilecek olsam bir şarkı geliyor aklıma ve iki insan yaşam böyle işte neyi unutmak istersek bir bir yıkar üzerimize herşeyi,bizim yapmamız gereken ise o enkazdan sapasağlam çıkmaktır.Darbe almadan yürek burkmadan çıkmaktır tek tek basamakları.Anımsamamak,rahat kafa ve vicdanla uyumaktır.Zira yüreği güzel insanları elbet yüreği güzel insanlar bulacaktır.