Kar yağıyordu.Eskiden televizyondan aldığım haberler doğrultusunda odamdaki perdeleri hiç kapatmazdım.Kar yağacaktı.Yağdığında ilk benim haberim olurdu evde ya da mahallede.Şimdi...

Eskiden kar yağdığında pencereden bir dakika gözlerimi ayırmazdım.Çatılara,araba üstlerine felan bakardım.Acaba tuttu mu ? Acaba tutar mıydı ? Kara bakardım,öle beyaz,öle saf ve temizdi ki.Şiddetine bakardım.Bazen ürkek yağardı bazen şiddetlenirdi.Bazen tane tane düşerdi bazen de karmakarışık yağardı.Tıpkı duygularım gibi karmakarışık.

Şimdi,ne bir televizyon haberi ne de onun sonrasındaki perde.Artık yağan karı ya dışarıdaki çocukların mutluluk çığlıklarından ya da içerideki konuşmalardan haber alıyorum.İlgilenmiyorum.Odaya kapatıyorum kendimi.Bakamıyorum.Eskisi gibi saf değilim artık.Çocuklar gibi herşeyden bi haber yaşayamıyorum.Bu dünya insanın saflığını dürüstlüğünü elinden alıyor.Eskisi gibi bakamıyorum kara artık.Eskisi gibi mutlu etmiyor.Mutlu etmeye yetmiyor.

Küçükken birşeylerin var olması yeterliydi oysa mutlu olmam için.Paranın bir yerlerde var olması umrumda değildi.Bir çocuk parkının var olması yeterdi.Kuşların ötmesi,kedinin miyavlaması yeterdi.Şimdi öyle gerçekleşmesi imkansız olan şeylere ihtiyacım var ki mutlu olmam için.Gideni getiremem.Öleni diriltemem.Yoktan var edemem...Bundan sonra eskisi gibi kendimi mutlu edemem.

Çocuklar,tıpkı benim eskiden bağırdığım gibi dışarıda bağırıyorlar.Zeytin ile havucu soruyor biri.Biri kardanadamı yıkıldı diye ağlıyor.Sanırım yine kar yağıyor.Dedim ya artık ilgilenmiyorum.Karşımda eski bir kar manzarası,dalıp gitmişim.Bakıyorum.