Ayrılıklar çok duygu getirir derler hani. Sevmek hariç..)
Sahi, neden gelir o hüzün insanın yüzüne? Sırılsıklam severek başladığımız ilişkiyi yine sırılsıklam ağlayarak uğurlamak gerektiğinden mi mesela? Bu işlerin raconu da oluyor herhalde:) Racon 1: Önce seveceksin, zarar vermeyi bırak söyleyeceğin her cümleyi onlarca kere tartacaksın kırar mıyım diye. Neden? Çok hassas diye mi, ya da çok alıngan? Hayır. Sadece sevdiğin için incitmeyeceksin. Sadece sevdiğin için gözünün içinde hep o aynı iki göz olacak. Sadece seveceksin yani. Hiç bir şey yapmadan..) Zaten ciğerlerine çektiğin oksijen misali içini açacak bu sevgi senin de. Sen de severek büyüyeceksin aslında. Farkında bile olmadan kocaman bir kalbin olacak. Herkesi her şeyi sevebilecek kadar.. Sevemediysen eğer, mahkum olacaksın o hüzün hapishanesinde..
Peki ya o soğukluk hissi? Titremek içten içe.. O da neyin nesi? Acaba güvenilen dağlara yağan kar mı üşütür içimizi? Güven ve sadakat üzerine kurduğun dünyaya buzdan bir örtü, düşünsene. Buz kesilmeye yeter de artar bile.. Yoksa zaten içimizi ısıtan onun gülüşü müydü? O gidince güneş mi gitti dünyadan? Bir gülümsemesi seni mutlu etmeye yeterdi, oysa ki o da seni gördüğü için mutluydu. Ondan gülüyordu ya zaten :) O ne kadar çok gülümserse sana sen de o kadar çok gülümsedin.. Ta ki bir gün sana donuk gözlerle bakana dek. O zaman dedin ki kendi kendine; ben eski ışıltıyı görmüyorum gözlerinde, acaba artık sevmiyor mu? Hiç düşünmedin ki onun ışıltısı bendim.. Hep neden böyle yaptı dedin. Hiç neden böyle yaptık demeden üstelik.. Belki de sevginin sıcaklığı yoktur artık hayatında. Ondan üşüyorsundur ha? Sana sevmeyi öğreteni çıkarırsan hayatından, sevmek sevilmek dersinden kalırsın işte böyle..
Ya da alışkanlığını yerine getirememenin verdiği huzursuzluk mu bu içimdeki? Hani sigara gibi, alkol gibi? Birden bırakamamak mı bu arayışın sebebi, konuşacak birilerini.. Yoksa istediğin anda ulaşamamak mı artık her istediğine? Nankör müyüz biz mesela? Her gün gelen çiçekten sıkılıp ayrılan bir ırktan bahsediyoruz. Gülme, evet evet var gerçekten. Ya da fazla sevdin sıkıldım beni boğdun diyen bir nesiliz biz. Rahatsız olduğumuz her şeye o kadar alışığız ki aslında. Kötü olaylara bile. Mesela iş çıkışları çok sinirli olur mutlaka kavga edersin. Kavga etmediğin gün yoktur. Şimdi ise yok hayatında rahat et artık, kavga edecek adam yok ..) Ama kavgayı bile arıyorsun hiç inkar etme:)
Şimdi bu işin özü şu ki : istediğini seç. Sebep sonuç ne olursa olsun. Sevgi ortak bir yoldan geçer. Ne senin kuralına bakar ne başkasının yalanına. Zor olan hatta ironik olan ne biliyor musun? Sorsan dünyaları yıkarcasına sever herkes. Neden ayrıldın dediğinde gereksiz mevzular der keser atar. Madem bu kadar gereksiz ne ayrılıyorsunuz be canım? Hangi detay önemli sevdiceğinin kalbini kırmamaktan? Hangi arkadaş önemli canının içini ihmal edecek kadar ? Ya da hangi kariyer planın önemli hayatının anlamıyla kuracağın gelecek kadar ? Bunlardan birinde bile şüphen varsa kalsın zaten böyle, boşver.. Ama şüphen yoksa; zor olanı yap, sev..)
lifeisjusttest.blogspot.com.tr/