Bir insanı tanıma süresi ne kadar uzun ve kısa olursa olsun. Tabi ki öncelikle aynı dili konuşa bilmenin eseridir dostluklar.

Bunun ötesine geçen yakınlaşma paylaşmanın adı ise kısaca çıkardır. Normalin çok çok üstünde benciliktir.
Bu kanıya varmak için ne gibi bir sorun içinde oldunuz sorusunu siz den duyar gibi oluyorum.

Evet, kısaca ben düşünce penceremi bu bayram açık unuttum. İyi ki de unutmuşum insanların gerçek yüzünü bu kadar kısa sürede. Belki de göremeyecektim…


Şuuru kapanmış insanlığa inat O bunu dedi; yok efendim şu bunu dedirten o laf kalabalıklarına hiç ama hiç girmeyeceğim. Ve gerekte yok.

Bu gün kendisini ziyaret ettiğim çok değerli arkadaşım ali Osman Menteşoğlu’nun bana anlatmış olduğu mevzu bahis olan konuyu eminim sizlere çok güzel özetleyecektir.

Adamın bir varmış; bir kızcağıza sevdalanırmış. Aşkının çaresizliği o kadar belirgin ki. Gözleri hiçbir şeyi görmüyor dedirttiren bir şekilde imiş.

Ve bir gün yine öyle umanı deryasında nerede olduğunu bile bilmeden gidiyor iken.
Bir bağırtı ile kendine gelir

Adamın biri secdesini ağaç gölgesine serip namaz kılıyor.

Ve ayağa kalkmış el kol hareketleri ile âşık adama

“Uuuuuuuuu adam sen ne yaptın namazımı bozdun önümden geçerek ”der

Âşık gözlerini açar ve namaz kıldığını sanan adama bakar. derki

“Ben ki kul âşık içinde gözlerim görmediğin den eminim ve sen hak âşık ile namaz kıldığını sanarak beni nasıl gördün “der…

Ötesini berisini bilmem bura da niyetin kişide ki bakış açısı çok önemlidir.

Velhasıl bu anlatım karşındakini görünmesini isteğin şekilde değil de. Göründüğü şekilde kabul edeceksin dedirtmiyor mu insana?


Evet, evet dedirtiyor iken de...Düşünce fakir olmadığım için mutluyum ve İçim çok rahat, nedeni ise arkadaşımın o güzel anlatım. tek sesli ve kötü düşünmemin önüne geçti asıl güzellik bu...:)








Saygılarımla
zaralıcan