Yürüdüm,yürüdükçe içimde devinip duran acılar yok oluyordu sanki.Yürüdükçe kabuk bağlayan tüm yaralarım isli camlar ardına takılıp son soluğunu veriyordu.Şakaklarıma vuran yağmur,hücrelerimde hayat buluyordu.Ruhum ve bedenim arasındaki yolculukta yürüyordum...
Kafama hücüm eden on binlerce soru,raflar ardında tozlanmış kitaplara benziyordu.Her bir soru diğeriyle yaklaşırken doru atlar geçiyordu ışıklardan.Bahar akşamları avuçlarımdan tutuyor,ırmaklar saçlarıma karışıyordu.Hayat denen tarih sahnesinde,destanlar yazıyor,antik bir kentin taşları arasından yıldızlara uzanıyordum.Gök gürültüsü,dirseklerime çarpıyor,çarptığı yerde harfler bırakıyordu.Harflerse dans ediyordu,uçarcasına.
Deliriyor muydum,yoksa akıllı birini mi oynuyordum?Sahne yaşamsa dekor neydi?Kostüm yerine benliğimi mi giyiyordum?Ne bekliyordum?Neyi seviyordum?Peki ya sevgi neydi o zaman?En önemlisi de ben kimdim?
Yürüyordum,yürüdükçe kendime karışıyordum...