Penceremden dökülen gözyaşlarımla uyanıyorum yine
Güneşin parıltısı perdelerin arasından süzülürken karanlık odama
Üzerimdeki karanlık hiç dağılmıyormuş, hep geceymiş gibi sanki
Yine elimdeki son resmine bakar gibiyim
Yine gözlerimi açtığımdaki ilk ışıltı sen mişsin gibi
Tıpkı hergünün başlangıcında olduğu gibi
Sen gittiğinden beri;
Kalbim isyan ediyor bedenime
Herbir atışını hissederek uyanıyorum anlamsız geleceğime
Her sabah hep aynı gazeteyi okuyorum, hatta çoğu zaman hep aynı sayfayı
Evet düşündüğün gibi, beraber okuduğumuz o son gazeteden dökülen karanlık sayfaları
Eğer bir anlam veremiyorsan her gün aynı sayfalar nasıl okunuyor diye
Belirteyim, yazılar bir anlam ifade etmiyor bana
Her bir sayfada tekrar tekrar seni yaşıyorum o anlamsız zamanlarımda

Sen gittiğinden beri;
Sanki nefes aldığım hava ciğerlerime zor ulaşıyor, sanki nefesim yetmiyor
Boğazımda hep birşey varmış gibi, yutkunamıyorum
Boğuluyormuyum yoksa can mı çekişiyorum anlamıyorum
Düşüncelerim paramparça bir halde
Her yaptığım işin arasından senin resmin beliriyor belleğime

Sen gittiğinden beri;
Düşündüğünün aksine hiç kaybetmedim seni
Sen gittiğinden beri sensiz hiç olmadım
Anılarım hayat versede geleceğime
Kukla gibi hareket etsemde cansız bedenimle
Kan kırmızısı gözyaşlarımla beraber,
Sen gittiğinden beri kalbimin en derinliklerinde bir yerde
Sensiz yaşamadım, yaşamayacağım...

S. Kaan COŞARCAN