sev’gili...
kaç gün eskittim, kaç hafta, kaç ay....
iğne ucundan geçirdiğim umutlarımı kaç kere saldım gökyüzüne,
duvarları sırdaş yapıp neler anlatmadım ki....
hayatımın üç önemli insanını sıralarken adını kaç kere geçirdim...
umut mu, güneş mi bilmem ben...
alıştım karanlığımda ki seni bulup yaşamasını...
alıştım yokluğundaki zehri,
gelecek misin, bilmiyorum...
sevecek misin, bilmiyorum...
ya ben ;
köprüleri yakmış, bağrıma kara bir taş basmışken...
hala "nefesim" diye çığlık atarken
yerle yeksan olsa da diye başlayan sözleri sıralarken...
ben hala seni deli gibi severken ,
tam "alıştım" dediğim anda sen kaybolup giderken,
hangi güneşten hangi günden bahsediyorsun....
dedim ya;
kaç gün, kaç hafta, kaç ay...
sensiz, nefessiz bir çare yaşadım kim bilir...!
daha dün görmekten, sevmekten, vazgeçmemekten bahsederken,
hangi köprüden, hangi sudan bahsediyorsun....
demiştim sana "kaldıramazsın" diye, kaldırmadın,
sevginin altında yılların vermiş olduğu tecrüben bile duramadı...
gittin, yoksun "hani hiç yalnız bırakmayacaktın, hani hep bir adım ötesi idi...
alıştım, ağlamıyorum eskisi gibi, birini söndürüp diğerini yakmıyorum sigaraların....
oysa nefesimi nefesime katsan,
şu adını gurbet dedikleri ama beni benden eden şeyi yok etsen...
alıp bavulu kaçsan , sert kapsan kapıları da bir daha dönüşün olmasa
olmaz mı?
sen şimdi köprüyü suyu boş ver bak nasıl da hala kalemim de kelamım da "sen" diye sayıklıyor...
saatim geleceğin o günü nasıl da geçiriyor,
parmağımdan ziyade yüreğime taktığım yüzüğüm nasıl de ömrümü ömrüne feda etmiş....
hala inanmıyor musun, EYVALLAH ....
* ısmahan ÇERİBAŞI 08.09.2016