’’(...)İzlediğim filmdeki bütün kahramanlar ölmüştü.Bütün kahramanlar ancak rüyalarda ölürdü.Penceredeki yansımam bu durumdan tedirgin olmuş.Söylendi.Ah be Abi gece gece bu yapılır mı?Yaptım.Tüm kahramanlarımı öldürdüm.Kimisini silahla öldürdüm,kimisine kurşun dahi sıkmadan.Peki bu filmde ben kimdim?Hangi kahramandım?Öldüm mü?Uykuda mıydım?Uyandım,baktım uyumamışım.Kahramanlar gerçekten ölürmüş.Yansımam yine konuştu.En azından sen ölmeseydin Abi.Öldüm.Ben ölmesem olmazdı.Şarap boşa gider,kahramanlar boşa ölürdü.Ben ölmesem zaman boşa akar,incir çekirdeği dolmazdı.Gözlerimi bir açtım,baktım ölmemişim.Ulan dedim yansımama bir ölmeyi bile beceremedik.Ben ölemedim bari sen öl.Bu hikayenin kahramanı sen ol.Baktım kayboldu hergele.Işığı söndürdüm.Yatağa uzandım.Baktım,uyumuşum(...)’’

Çağrı Kundakçı