Irmak çok derindi ve dalgaları güçlüydü.
Yaşlı adam hayatının hepsini karşı tarafa geçmek için harcamıştı.
Artık yorulmuştu ihtiyar. Nefretle dolu gözlerle arzusuna karşı duran nehire bakıyordu.
Sonunda hayatına sarmaşık gibi sarılan o arzudan vazgeçmişti.
Artık karşıya geçmek istemiyordu.

Nehir kenarında bağdaş kurup oturdu. Gözlerini kapattı ve geçmiş günleri hatırlayıp derin bir ah çekti.
Hafif bir meltem etrafında dolaşıyordu. Yumuşak ellerini yaşlı adamın yüzünde gezdiriyor ve duygularını gıdıklıyordu. Sanki derisinden sızıp vücudunun girmek istiyordu. Sanki yılların yorgunluğunu teninden gidermeye çalışıyordu.

Meltem kendisini ona armağan etmişti.

Yaşlı adam içinde bir şeylerin olduğunu hissetti. Sakinleşmişti artık. Hiç bir yorgunluk hissetmiyordu. Derin bir huzur vücudunun her köşesini sarmıştı. Kendisini rüzgar kadar hafif hissediyordu.

Gözlerini açtı. Etrafına göz dolandırdı. Renkler değişmiş ve daha çok parlıyorlardı. Kuşların ötmesi büyüleyici bir ezgi gibi ruhunu titretiyordu.

Bir an gözü karşısında duran ırmağa dikildi.
Ömür boyu ona savaş açtığı nehir,
Gençliğini ondan çalan.

İhtiyar ırmağın yüceliğine hayran kalmıştı.
“Ne kadar da muhteşemmiş” onun suskunluğunda gözleri soluyordu.

Yaşlı adam iç huzura kavuşmuştu.
Coşkun dalgalar yaşlı adama, yaşlı adam dalgalara bakakalmışlardı.

Dalgalar, ihtiyarın huzuruna ve ırmağa duyduğu saygıya hayran olmuşlardı.
Güçlü dalgalar yavaş yavaş yatıştılar ve .....
karşı tarafı ihtiyarın ayakları altına getirdiler.



Muhammed Ahmedizade