Yıllar... Bir kelimenin içine sığınmış kaybettiklerimiz. Seni sorduğum herkes kaçamak cevaplarla kendisine peşkeş çekti acıları. Önce unut, sonra umut dediler..

Aramaya başladım gittiğin yerden kendimi. Ne kadar çok seversek bir bedelden doğma çocuk armağan ettiler bize
Oysa bedeller biten şeyler içindi.. Bedenler ayrılmaya meydan okuyanlar için..

Söylemem gerek. İnsanın içinde kalan herşey zehir. Ne kadar bilsekte haklı olmanın yalnız tarafını, günlerden geçmişe sövme günüdür. Yaşadığımız güzel anılar mı ? Sus payıydı. Üstü kalsın..

Değişiyor dünya.. Değişmem diyenler.. Gitmem diyenlerin bileti, ağlayanların neşesi eksik olmaz. Sensiz olmaz diyenlerin hayali kumdan evler gibi, gözyaşlarıyla bozuluyor artık..

Siyah beyaz aşklar yok artık. Binlerce renk türedi karakterlere bürünüp. Her yüzün rengi. Her gidişin sebepleri oldu. Kimsenin suçu yoktu. Birisi acıyı sevdi. Diğeri acıtarak sevdi. Ve terk eden herkes, aşkı kavuşamayanlar için ilan etti...

Şimdi bir daha dönsek geriye, pişman olduğumuz yollardan geçerdik. Biz aşkın öksüz çocukları. Bırakılan elleriydik. Milyonlarca sen ve ben arasında, saflar arası savaştı yaşam. Herkes kendinden olana haklı. Ve hiç kimse herşey olacak kadar birşey değil bu günlerde..

Başkasının bizden aldığı intikamı biz devşirmedik mi bir başka birisine ? Herkesin günah keçisi bir başka günah keçisiydi. Bu yolda bir dikeniyle sevenler vardı. Birde ayağına batmayan dikenden bile şikayet edenler..

Kızdırabilir söylediklerim. Acıtabilir canını. Herkes gibi bir hatanın zinciri değil miydik bizde ? Dünlerimiz vardı. Bugünlerimiz yarınlarımız.. Hayallerimiz vardı hani. Düşündükçe tebessüm ettiğimiz. Ay ışığının vurduğu tavanı beyaz perde kabul ettiğimiz..

Yazacak o kadar çok şeyimiz vardı ki yazmak için yaşamayı bekledik. Ve geldiğimiz nokta şudur ki, aşkla yazdığımız her cümle, başka bir şairin önsözüdür artık..

Buda son söz olsun...
Vesselam