Yaşlı yüreğinde, delikanlı çağlarını gizlediği bir nağme yıllardır söyleniyordu ağır aksak..Ne zaman dokunsa notalara ezgi, o çok sevdiği köşesindeki sallanan sandalyesine kurulup unutuyordu kendini ve saklı dünyasının topraklarında tertemiz kirlenmemiş adımlar atıyordu hayata..

Bir kemanın telinde bıraktığı gülümsemeye iç çekiyor, kuru bir gülün yaprağına düşen bir katre olup bülbüle umut çığlıkları bırakıyordu.. Mecnun kadar mecnundu yüreği.. Çöllerde arayıp yana yakıla , sonunda Leyla’ dan öte bir Leyla’ya kavuşuyordu.

Yanağındaki çukurda bir busenin mistik kokusu vardı hala sarhoş eden,

içine çekip bıraktıkça , onunla yamalıyordu boş kalan mimlerini yüreğinin.. Penceresinin camına iki elini birden koyup gülümseyen çocuğun gözlerinde buluyordu kaybettiği ruhunu. saklı dünyasını gülümseyen gözlere yadigar bırakıp, birkaç dudak oynatımlık sözüne eşlik ediyordu en can hatırasına söylediği ezgisinin..

“Benzemez kimse sana tavrına hayran olayım

Bakışından süzülen işvene kurban olayım..”