Annem gülünce gözlerinin altında yanakları top top olur, yüzü kırışır. Kardeşim bütün muzipliği ile annemin yanaklarını sesli sesli, sulu sulu öperdi. E anne oğlunun tükürüğünden tiksinecek değil ya elleriyle kırmızı yanaklarını silerdi. “Güzel öp oğlum” diyerek tatlı tatlı küfürler sayardı kardeşime.. Ev şenlik yerine dönerdi. Herkesi bir tebessüm kaplardı.

Ama annemin ağladığına da çok şahit oldum. Küçükken sarılıp ağlardım bende. Dünyanın en acıklı tablosu gibi gözümde büyüdükçe büyürdü o sahne. Ki annem en çok cenazelerde ağlardı. Herkesin acısını acısı bellerdi. Ağlardı.

Eskiden tüm aile kış günlerinde sobanın olduğu tek odada uyurduk. Tabi ben de kardeşimle uyurdum. Daha doğrusu uyuyamaz ve uyutmazdık. Yorganın altında kendi kendimize gülme krizlerine girer, hala sebebini, hikayesini hatırlamadığım absürd konulara kahkahalar atardık gecenin bir yarısı. Çok azar işitmişliğimiz oldu bu sebepten. “Uyuyun oğlum yarın okula gideceksiniz. Uyanamıyorsunuz sonra..”

Babamı sorarsanız ne çok güler ne çok ağlar. Gaddarlığından veya duygusuzluğundan değil. Bazen aşırı duygusal olduğu için ağlayıp gülemez insanlar.

Bir evin, bir zümrenin, bir toplumun huzurlu olması için bütün annelerin gülmesi yeterli olur sanırım. Zira hangi anne ağlarsa ağlasın hala yüreğimize bir düğüm daha atılır.

Gülmek ve ağlamak iki zıt duygu yükü gibi dursa da iç içe geçmiştir aslında. Gülmek ne kadar mübahsa ağlamakta o kadar naif. Herkesin içinde, sokakta, metroda veya herhangi bir kalabalık içinde gülebiliriz. Ama ağlamak özeldir. Çoğu zaman yalnız yaşanır. Az vakit bir omuzda filizlenir gözyaşları.

Çok güleriz gün içinde günlük hayatta. Bizi güldürecek çok şey buluruz. Kolaydır gülmek çoğu zaman. Anidir. Bir şey çıkar ve güldürür bizleri. Ancak ağlamak öyle mi? Önce görür sonra hissedersin. Yavaş yavaş kum saati gibi boşalır yüreğine bir şeyler. Birikir. Çoğalır ve patlar gözler bir tan yeri gibi. Bir vuslattır yaşanan gözlerde.

Gülmek güzel ama en güzel gülmek bile kahkaha atarken gözlerinden yaş geldiği andır.