Bir rüya gördüm gerçek gibiydi
Daha önce hiç görmediğim renkte bir dağın eteğiydi
Rüzgâr gülü desem değil yel değirmeni desem değil benzeri bişeydi
Durmadan dönüyor fakat sessizdi
Her tarafta yollar yokuşlar
Böcekler kuşlar büyük baş hayvanlar
Bildiğim bilmediğim her canlı vardı
Fakat tıs yoktu
Yere iğne düşse duyulabilecek kadar sessizlik vardı
Yürüyordum ayak sesim çıkmıyordu
Hatta otlayan koyunların boyunlarında çıngıraklar vardı ses yoktu
Etrafta küçük büyük insanlar normal görünüyorlardı ses yoktu
Bir an kulaklarımı yokladım acaba ses vardı da ben mi duymuyordum
Endişe içinde uyandım sağır mı oluyordum
Evin içinde dolaştım ses arar gibiydim
Televizyonu açtım musluğu açtım ses yoktu
Kendimi öksürmeye zorladım ses yoktu
Çok korktum tekrar uyumak istedim
Uyandığımda belki yalan olurdu
Korku içinde uyumuşum
Veya hiç uyanmamışım bilmiyorum
Güneşi gördüm ona bakabiliyordum
Halbuki güneşe bakılamıyacağını çok iyi biliyordum
Gökyüzünde sanki ağaçlar vardı hepsi sapsarıydı
Birden yukardan aşağı sarı yapraklar dökülmeye başladı
O kadar çok sarı yaprak döküldü ki her şey yaprak altında kaldı
Ben de yaprakların altındaydım yapraklar yumuşacıktı
Artık ses duymadığım için korkmuyordum
Yaprakların dokunuşu hoştu ama hiç kokusu yoktu
Birden merak ettim acaba diğer insanlar duyuyor muydu
Ortalıkta hiç ev görünmüyordu
Ben bu kalabalıkta niye yalnızdım niye kimseyi tanımıyordum
Bu düşünceyle irkildim
Sabah olmuştu uyandım kuşlar ötüyordu
Kuş sesleri kulağıma daha önce hiç bu kadar hoş gelmemişti
Yoldan bir araba geçti deniz derin derin nefes alıyordu
Ben hepsini duyuyor duyabildiğim için şükrediyordum
Demek ki rüyalar ne kadar renkli olursa olsun
İnsanı gerçekler kadar sevindiremiyordu
Asiye