Çok edebi gelecek belki ama kimliğini 9 yaşında bir çocukken, bir Kürt kadınının nasırlı elleriyle uzattığı tandır ekmeğine değişen “kimliksiz insanlarız” biz. Doksanların sokakta büyüyen son nesliyiz, belki bu sebeptendir ezilenin üstünlüğüne inancımız. “Ne alaka?” diyeceksiniz, haklısınız. Açıklayayım sebebini: Kapitalizm ruhumuzu sömürmeden önce her çocuğun kendi serveti olan gazoz kapakları vardı, ne kadar çok ezer isen o kadar güzel olurdu gazoz kapakları. Velhasıl biz bütün mevzuyu gazoz kapaklarına indirgeyebilecek çocuk ruhlu insanlarız. İlk yazılarımızı çürük kurşun kalemlerle bastıra bastıra yazıp cümle sonuna gelmeden kalemin ucu kırılan, cümleleri yarım kalmış çocuklarız. Yarım kalmışlığımıza inat o çürük kalemlerin iki tarafını da sivriltip cümlelerimizi tamamlamaya çalışıyoruz. Saygı, sevgi, barış ve emekle...