Bilmeliydik. En büyük ihanetler küçük bir umutla başlar. Bizdik bir zamanlar.
Tutkuyla beslerdik hayatı, yaşamdan ayırırdık acıları. Güzel şeyler vardı.
Adına çocukluk dedik büyüdüğümüz her saniye yarından biraz eksik.
Gözlerinde uyuttuğum geceler ve sana uğrayan her satırın infazı bu.
Saçların tuz kokuyor. Dalgalarda yutmuştuk her zerresini.


Bilmelisin. En ağır gözyaşları bir mutluluğun katilidir. Ceset kokar kalbimiz.
Ve damardan kanla karışık bir ayrılık geçer dört bir yanını sarar izinsiz.
Sessizlik satın alırsın gözlerine. Ölüm içersin hayatına. Yeminler edersin, her biri tutmamak adına.
Söyle yolun başında ’sen’ olan herşey, artık senden geriye kalan bir yara.
Söyle hayat mı dedik yaptığımız her hataya?


Bilemezdik. Kavuşmak yoksa ucunda çıkılmayan yolların tutulduğunu.
Her gelişin başka bir gidişten doğuşunu. Bilemezdik hayatın insan rolünde aşk ile aldattığını.
Çamura battıkça suyu aradığını. Aşktı. İçimizi yakan nefret. Ve sebeplerdi sevgiye en büyük ihanet.
Gittiği gibi biter,
Bittiği gibi gidenler.
Ve hiç gelmez.
Hep sonradan geldim diyenler..