Küçücük bedenim ağır bir yenilgi aldı senden... Unut deyip de gittiğin zaman,hayata neresinden tutunacağımı sormaya vaktim olmadı...İnce bir dala tutundum...Acım büyüktü,taşıyamadı...
Anlayamadım...Hayat mı yalandı yoksa yalan mı hayat?
Seni tanıdığım o ilk zamanlar ne de güzeldi.Doyamazdım gülmeye seninle.Oysa şimdi gülmek anlamsız,tadı yok...Yaralıyım demiştin. " nolur sar yaralarımı,çünkü sen sahip olduğum en iyi şeysin"...İçimden söküp çıkardığım sevgimle bi karışım hazırladım sana...Ve sürdüm o amansız dediğin yarana...Farkına varamamışm senli zamanlarımda.Yarana merhem olayım derken yaram olmuşsun kalbimde sen!

Ayrılık küçük Ölüm...Tattım acıyı,toprak ananın kucağında cansız bi beden...gözyaşımdan kesilmiş bi kefende!İşte o ölü ben!Hatırlamadın mı yoksa? senin paramparça ettiğin beden?Hani bi zamanLar yarana merhem Olan ben?Hala mı hatırlamıyorsun?...Peki öyle Olsun...Gene de gülümsüyorum.. çünkü biliyorum;
"En ağır acıları,en ağır yenilgileri yaşayanlardır en çok gülümseyenler"...

Ölüm küçük de olsa bana geldi..Unutma her şeyin sebebi sensin..Her şey senin eserin!