Dünya’nın en zor şeyi olmalı, ellerinle koymuş gibi umutla beklemek bir insanı. Biz farkında olmadan öğrendik aslında, arkamızda bıraktıklarımızın hep orada kalmayacağını. Çok küçükken öğrettiler... Tam olarak benim gözümdendir hayat, bisiklet sürmeyi öğrenmek gibidir. Hiçbir ekstra çaban gerekmez dört tekerlekliyken bisiklet, vakit geldiğinde sana ve çabana kalır herşey. Bir o kadar heyecanlı bir o kadar da korkaksındır, unutmamak gereken bişey vardır tam o an. Arkanızda elbet biri beklemekte ve bir elini sizi rahatlatırcasına peşi ardınıza koymaktadır. O ellerin verdiği güvenle sürmeye başlarsınız yavaş yavaş başardığınızın gülümsemesi yerleşir küçük yüzünüze. Yeterince hızlanmış ve bunu onaylamasını istercesine o ellere bakmak ister arkanızı dönersiniz. Kimse yoktur arkanızda , artık yalnızsınızdır. Peki ne zamandır yalnızız? Yoksa en başından beri mi... Bütün güzel duygular yerini korkuya bırakırken kaybolan güvenimizle yerle bir olursunuz.. Fakat iki damla yaş akarken gözlerinizden gelir aklınıza, artık öğrenmişsinizdir. Artık arkada bıraktıgınızın önemi kalmamış, yalnız ya da değil bir şey daha başlayıp bitmiştir.