DELİ ADAM 1
" Seversin sadece seversin. Karşılık beklemeden. Çiçeği seversin, ağacı seversin, hayvanı seversin, çocuğu seversin, aileni seversin.Kısacası hayatı seversin. Her şeyi olduğu gibi kabul edersin. Onlar da eksik aramazsın. Çünkü onları o halleriyle tanımış, o halleriyle sevmişsin.
O yüzden de değişmelerini istemezsin.Hatta bazen " Benim bu hallerime nasıl katlanıyorsun ? " diye sorduğun da, " Ben seni bu hallerinle sevdim " diye cevaplarsın. Çünkü birini sevmek, onu tanıdığın haliyle yani olduğu gibi kabul etmektir. Onu sonradan değiştirmeye çalışmak değildir." diyordu " DELİ ADAM ."
Senin bir ismin yok mu ? Neden " DELİ ADAM " ? diye sorulduğun da ise "Sevmek delilikse şayet, ben delinin en hasıyım." diye cevaplıyordu.
Hayatı boyunca hep bu inançla yaşamıştı. Hep bu inançla sevdiklerine yaklaştı. Yaşantısının her karesin de sevgiye hep bu pencereden bakmıştı. Sonra ekledi. " İnsanları sadece kullanılacak bir nesne olarak değil; Onları sayılacak ve sevilecek, değer verilmesi gereken bir varlık olarak gördüm." Yani insandı ve insanı da insan gibi seviyordu. Olması gerektiği gibi aslında. Doğrusu da bu değil mi ?
Ve de hayatım boyunca kimseyi de kullanılacak bir eşya olarak görmedim diyerek devam etti.
Ama ya karşılılığın da dedi. Ya karşılığın da ?
Kağıt mendil durumuna düşen hep ben olmuşumdur. İşin tuhafı da bu durum ben de alışkanlık da yapmadı değil hani diyor ve trajik, alaylı bir gülümseme yüzünde belirirken :) devam ediyordu.
" Canım acımıyor mu ? Elbette acıyor...
Canım yanmıyor mu ? Elbette yanıyor...
Üzülmüyor muyum ? Elbette üzülüyorum...
Ama yine de sadece gülümsüyorum hayata.Tabii ki anlayana."
Haklıydı...Anlayana..!
İnsanın yüzünde beliren bu trajikomik gülümsemenin ne anlama geldiğini anlayanı bulmak öyle imkansız hale gelmişti ki artık.! İnsanlık yok olmuştu adeta..!
Hayatı boyunca para denen nesnenin kölesi olmamış bir adamdı, kendi üzerine yapıştırdığı ismiyle deli adam.Onun tek besin kaynağı sevgiydi. Sevgiyle besleniyordu. Olmayınca da yok oluyordu.
" Asla değer vermedim paraya ve asla da sevdiklerimden, değer verdiklerimden olduğu müddetçe de esirgemedim paramı " diyordu.Ve yine yüzünde ki o anlamlı gülümsemeyle " O yüzden de kenarda birikmiş param hiç olmadı " diyor ve ekliyordu.
Benim için en büyük servet sevmektir. Mutluluğun sevgiden geçtiğine inanmışımdır. Ama her seferinde bu duygunun enkazı altında ezilip kalmışımdır. Çünkü bu da benim çocuksu ve en zayıf yanımdı.Ortaya çıktığı ve keşfedildiği zaman dağılıp savrulmam ve parçalanmam kolay oluyordu.Ve de bu özelliğimden dolayı hep kullanılmışımdır...
Y.FARUK ERENCİ