Çok mu sevdin bilmiyorum, sen biliyorsun ama asıl soru şu ki duraksa ve kendine sor ne kadar sevildin? Ne kadarından emin olabilirsin? Gösterilen ilginin, bakışların, sözlerin ne kadarı gerçekti? Öğrenmenin bir yolu yok. Sonsuza dek bilemeyecek hiçkimse. Günü gelip kendi sevginden bile emin olmadığını anlayan insan evladı kalkmış başkasının onu sevdiğini iddia ediyor. Ne kadar güzelsen o kadar az sevilirsin. Sevilen sen değilsin. Karşıdakinin hangi zaafını tamamlayacak parçaya sahipsen oran güzel, orana değer biçilir oran sevilmez. Sevgi başka şey. Güzel olan sevilmez, değer görür. Modaya göre üretilmiş bir çanta gibi. Günün estetiğine göre şekillendirilmiş insan değerlidir o gün, güzel değildir. Güzellik ayrı şey. Gözün güzelliği, gülüşün güzelliği oranla ilgilidir. Nerene paha biçilirken gözler büyüyorsa oranla ilgili değildir. Ölçüsü yok güzelliğin. Bakınca şıp diye anlaşılmaz. Bulmaya ömür yetmez bazen, bulduğunu fark edemez bazen insan. Kolaycılığımızı seveyim ben bizim. Nasıl da inandırdık bütün tarihi güzelliğin iki doksan arasındaki atmışla olacağına. Ne dramlar yarattık, kimleri aç bıraktık. İnandırılabilirliğimizi seveyim ben bizim. Kim sevmeye cesaret eder kendinden çirkini, kimin güzelliği mutlu etmeye yeter bir çirkini? Sahi bütün bu çirkinlikler kimin işi? Sevilmek tabi ya sevilmek. Ne sevmesi neyi sevmek? En sevdiğin kim ya da seni en çok sevdiğini bildiğin? Kim niye sevsin seni kim? En çok kendini sevmeyen ben söylüyorum bunları sana, ben sevilmeye değer değilim, kendimi bile sevmedim, sevmeyi denemedim. Hiç sevilmedim, değer verildim. Ederi hatırı sayılır dönemindeki parlak bir eşya gibi. İçinde ne olduğu merak edilmeden yüzyıllarca saklanan ruhsuz putlar gibi. Pahası parlaklığıyla ölçülen taşlardan sanılan dinozor yumurtası gibi. Çiçeğinden ilaç sapından zehir yapılan yabani çiçekler gibi.