Sesinin tınısı hala yüreğimde.O günden beri,hüzünle karışık bir ıssızlık var içimde.
Sırtımda tişörtün,şezlongun üstünde büzülüp,kimsesiz sandalları yumuşak yumuşak
sallıyarak kıpırdayan,boğaz sularını seyrediyorum.Ne geçmişi,ne geleceği düşünmeden,tüm bir yalnızlığın boş dakikaları öylece geçiyor.
Kafamdaki açık,hırslı,yakıcı düşünceler eriyor,siliniyor,kayboluyor.Kıpırdayan sular,
kıpırdayan parmaklarım,tepedeki ağaçlar,sümbüli bir gök.Hepsi o kadar.Zamanla mekan dışında hafızamdan kurtulmuş bir rahatlıktayım,sanki hiç yokumda şezlongun üstünde
sadece gözlerim,vücudum,parmaklarım kalmış.
Kendime soruyorum:
Yaşıyor muyum ?
Kendimde şimdiye dek rastlamadığım,öyle nefes alıp bırakmaktan ibaret bir duygu bu.
Bir SERAP ! tam yanına gelinmişken herşeyin bitimlendiği duygusu.
Yaşıyordum.
Gözlerinden süzülen yaşlarla,çiçeklerin yüreklerini yıkarken,yaşıyordum.Gözlerim bağlı halde
karanlıkta merdiven inerken,hep senin sevdana yürür gibi,emin adımlarla yürürken yaşıyordum.
Dokunduğum herşeyde ellerinin sıcaklığını ararken,yaşıyordum.
Baktığım her noktada gözlerinin derinliğindeki umudu sevdim.Rüzgarın hep senin saçlarına ılık meltem gibi dokunduğunu bildim.Yaşadığımı,dudaklarımı su içtiğin bardakta ki dudak izlerinde gezdirirken hissettim.Görmeden sevmeyi,dokunmadan hissetmeyi öğrendim.
Senin içe işleyen müziğini öyle özledim ki....