Yaklaşık iki saat süren uçak yolculuğunun yorgunluğu var.Fakat tatlı bir yorgunluk.

Buralara yabancı olmanın verdiği o heyecanıysa anlatamam. Kimsenin seni tanımaması, senin tanıdık yüzlere denk gelme olasılığının düşük olması ise ayrı bir rahatlık. Tanıdık olduğum kokuları, kendime edindiğim yıkılmaz tabuları, içimde yuvalanmış korkuları atmak ne büyük lütuf...

İçim bomboş...Tarifine denk bulunmayan bir küçük nokta var.O da silinmek üzere.Geçen zaman, yitmeyen onca şeyin arasında hala yaşamak denen bir mucizeyi tutuyorum ellerimde.
İçimde kıvılcımlanmaya başlayan bir aşk, ritimleri düzgün olmayan bu kalbe sığmıyor. Zamanında sevdiğim adamları bastıran uykumla beraber "keşke, ah keşke!"
"Bu kadar büyütüp kendinlerini bir halt sanmalarına müsaade etmeseydim."
Fakat her şey insan için. Biliyorum.Açılmamış sürpriz kutularla geliyor ,geçiyor zaman.

Heyecanla işte şimdi diyorum, evet şimdi;
Yaşamanın, sevmenin vaktidir.
Kapatıyorum defterimi, daha güzel ve özel günleri not etmek için. Uykuma direniyorum. Vücudumu saran ılık havasını çekiyorum içime bütün şehri kucaklayarak. Bir yabancıyı bağrına basıp uyutuyor beni.



ROMA-2016



Nuray KAÇAN