Her bayram geldiğinde nerede o eski bayramlar sözü artık dillerde pelesenk, yüreklerde ince bir sızı, dudaklarda ise kırık bir tebessüme dönüşür.
Başucumuza koyduğumuz kırmızı pabuçlarımız, renk renk giysilerimiz, tüm hane halkının coşkusunun bir işareti gibiydi. Dillendirmesek de o coşkuyu büyük küçük hepimiz içimizde gizliden gizliye yaşardık.
Harçlıklarımızla aldığımız elma şekeri, leblebi tozu, pamuk şekeri, rengârenk balonlar çocukluğumuzun bayramlarının en unutulmaz anıları arasında yerlerini alırdı. Hele dönme dolaplarda attığımız çığlıklar, atlıkarınca döndükçe at üzerindeki bağırışlarımız. Çocukluğumuzun kahramanları kuklalar. Bayram gezmelerinde armağan edilen ucu oyalı mendil içine sarılı gül kokulu lokumlar, ceplerimize sokuşturulan harçlıklar, fırfırlı çoraplar ve masal kitapları unutulmaz armağanlar arasındaydı. Yatmadan önce onlarca kez sayılarak yastık altına konan paralar. Hepsi çocukluğumuzda yaşadığımız bayramların en saf haliydi. Çünkü küçücük şeylerden mutlu olan çocuklardık biz.
Hele bir de bayramı bayram yapan geleneğin bir parçası haline gelmiş rengârenk bayram şekerleri, lokumlar, çikletler çocuklar için ayrılan bölmede yerini alırdı. Büyük misafirlerin çikolatalı şekerleri şekerlikte, kolonyayla buluşurdu misafir odasındaki büfenin içinde. Baklava ve vişne şurubu bizim bayram ikramlarımızın vazgeçilmezleriydi.
Babamın bayram namazı eve dönüşü bayramın başlangıcının sanki “Tİ” sesiydi. Kahvaltı sonrası büyükten küçüğe sıralanıp bayramlaşmalarımız yüreğimde gurbete dair acı bir tortu bırakan ayrı bir seremoniydi.
Şimdi ise göz bebeğimiz anne, babalarımızla bir bayram daha geçirebilecek miyiz ’in derdindeyiz.
Bu bayram öpebildiyseniz anne, babanızın elini, duyduysanız sevdiklerinizin sesini mutlu olun. Aramadıysanız arayın, gidemediyseniz gidin. Belki bir dahaki bayrama bunları yaşayamayacaksınız.
Sevdiklerinizle en kötü günleriniz ağıza atılan bir şeker tanesi tadında geçsin.

Ümran ÖZTÜRK