KALMAK İÇİN…
Mezarlığa gittiğinizde yıllar önce ölmüş bir yakınınızın mezar yerini aradınız mı hiç?
İki dünya arasında bocaladınız mı?
Ya da üzüntüyle hasret arasında boğuldunuz mu ?
İşte bütün bunları düşündüm geçenlerde
Neden düşündüm derseniz?
Mezarlığın birinde bir aileye rastladım ve daha yirmi yıl önce ölen dedelerinin mezarını bulamıyorlardı, şaşırmış koyunlar gibi dolaşıyorlardı.
“Ahhh dedim ahhh be Rıdvan zamanı gelince sende unutulacak mısın senin de çocukların torunların seni böyle unutacak mı?”
Senin de bir mezar taşın olacak mı acaba?
Acaba bu dünyanın bir kalanı var mı ? Bin yalanı olduğu aşikar oysa…
Bu düşünceler beynimi alıp uzaklara bilinmeyene götürürken içimde bir ahhh daha yol alıyordu…
Elbet günü gelince bizde bu pencereyi kapatıp diğer pencereden başka dünyadan/dünyalardan bakacağız aleme.
İşte o zaman bu dünyada unutulmamak gerektiğini düşünüyorum.
Düşünün aşık veyseli , cahit sıtkıyı, ziya gökalpi, arif nihatı, ömer seyfettini ya da onlarca yazarı, şairi…
Kim bilir onlarla komşu olan, onlarla aynı sofralarda bulunan onlarla sohbet eden aileleri ve daha nice insanlar vardı devirler boyu
Biz sadece saydığımız isimleri yazıp çizenleri biliyoruz, Unutmuyoruz, tanıyoruz.
Mezarlarını görmesek de onları romanlarda bir kahraman gibi şiirlerde harflerin kardeşliği gibi hep canlı tutuyoruz hafızamızda
Oysa onların çevresindekiler aynı devirde yaşamış insanlar ve diğerleri…
Kimse bilmiyor, hatırlamıyor hatta aileleri torunları bile…
Tüm bunları düşünürken beynimin uçurumlarında ölüm ve yaşam parçalanırken şuna karar verdim
Bu dünyada kalmak için elli yüz yıl sonra hatırlanmak için ve hatta hiç unutulmamak için
Beden gittikten sonra bizi yaşatacak bir şeyler yapmalıyız bir kitap bir sanat eseri bir şarkı bir okul vesaire..
Tıpkı Nazım gibi
O kadar güzel şiirleri yazmasaydı mezarını hiç görmediğimiz nazım hikmeti duyabilir miydik sesi ta rusyadan buralara Anadoluya hatta bütün dünyaya ulaşır mıydı?
Laakin biz biliriz ki yazarları hiçbir mezar gömemez fikirleri hiçbir toprak örtemez !