Soğuk iklimlerde sıcak zamanlar kurardı babam.Kaşlarimi gözlerine cizerdim.Her bakış bir bulut çökertirdi içime,icim içime yığılır susardim.Oyle susup susup bakardım susamamalarina.Hayata,yaşama dair yenik kokulu kufurlerine korkardım.Korkarim.Hâlâ bir yenilgi tadarım her bakışına.Ama öldüm ben bu sefer anne,babama söyleyin sussun.Rihtima bu sefer yalnız çıkmalıyız ben ve yalnizligim.ellerimi korkularim sahiplensin.Durun aynalar sacimi bu sefer yapmamaliyim dışarda mağrurluguma ağlayan yağmur darmadagin edecek nasıl olsa...


Sevda korkutuyor anne,zamanimi elimden alıyor yokluğun.Sonra kaçıp kaçıp harflere saklaniyorum. Öldürüyorum çatık kaşli bir çocuğu mevsimler yetim kalıyor.Kışımı sevmiyor babam biliyorum.Ama olsun yine donmak istiyorum.


Eskime bir nehir daha eklesek,saclarini rüzgara satan kiz geri gelir miydi anne?Neyse hayır istemiyorum.Ben zaten donuyorum.Korkak kirpikli kızdı o.Dokunsak açılacakti gönül yarası,sonra yeniden sevmeye başlayacaktı mevsimleri yetim bırakan o adamı...


Eskiden ne iyiydi,ne güzeldi ağlamaklı şarkılarda seni hatırlamak diyordu bi şaire...İşte bu yüzden uyuyamadim geceler boyu.Sustum,oyle susup susup şiire vurdum sol yanimi.Sol yangımi geride biraktim.Talan oldum yağmur bakışlı kadın.Talan kaldım yağmur anne..Ben sadece senin oldum,sana doldum.Taşdım boşalacak şefkatli bir kucak buldum ama ben mevsimleri yetim bırakan adamdim gözlerim sahipsizdi aglayamadim.