Sen ne kadar uzaksın,ne kadar yakın?Ellerim ne kadar kirli,seni yazmak ne kadar temiz?
Düşler durağına aralanmış bir sokaktın sen,
ellerimden yalnızca kapıyı kapatmak geldi.Bir mevsimin yanaklarına çizilen kirpiklerinle savaşıyordu kaybedişlerim.Yazdığım şiirlerde türkü oluyordun sen,
bu türküleri ne kadar çok seviyordun sen;
’ah giderken,üstüne bir şeyler alıp giderken,varını alıp notunu bırakıp giderken,tırnaklarını mesajlarını koparıp giderken hiç canın yanmadı mı?’
üzgünlüğü de yapmacık gülüşleri gibi mutsuzluğa akıyordu bu adamın.Dünyamı karartmaya devam ediyordu saf oluşun.Saf ve yok!Aynı zamanda sen bir pırlantaydın yüzük parmağıma hiç takamadığım.Geçmişime naralar atan şu koca okyanus gözlerinin kahvesini gönlümün zemherisine mutsuz bir uçurum yapıyordu.
Gidiyordun,duramadım beraber gittik.
Sen bir yağmur münevveresiyle sustuğum bütün mecburluklarıma,
bense dokunduğun kentimin bütün sokak aralarına şiir yazdım giderken,
Dokunduğun her yer şiir olacak papatya güzeli.
Mevsime ılık bir rüzgar kondurup yazdığım bütün şiirleri saçlarının papatyalarıyla uçuracağım,Rüzgar senin saçlarınla değil benim hayatında yok olmamla dans edecek.Sonra bir hüzün,sonra bir hicran ile ellerimi ısıtacak bütün üşümelerin.
Sen oradan donacaksın ben buradan...



Sevda biraz ihanet biraz merak bırakarak kirpiklerimi yaka yaka geçti.Bak şimdi de gözlerimi dımdızlak bıraktın.Ben yalnızlığın yalnızca soyut değil artık aynı zamanda somut haliyimde.Saçlarına dokundurup alamadığım bütün papatyalar saçlarımı öldürmeye yetti.Yeryüzünde binlerce vuslat yaşandı.Yaşlandık!Adımız başımızdan eksildi.Geçmişimiz geleceğimize küstü ve mutluluk kaçıp gelmeyecek o sonbaharlara adımızı karaladı..


’Bir gün beklediğim ve hiç ummadığım bir zamanda..’
Elbette sonu gelecekti bu yalnızlığın,üzülme saçlarında çiçeklerimi yetiştirdiğim.
ELBETTE GÜNÜ GEÇECEK BU ÖZLEMLERİN,
mevsimim geçmişim gelemeyeceğim.
zaman geçiyor kuşlar uçuyor
gözlerin zamanla yok olup
kuşlara baktığın sırada gökyüzünde var oluyor...