2
Yorum
1
Beğeni
0,0
Puan
969
Okunma
Bilmezdim, yapraklar sararır solar bende,
Tüm baharlara meydan okuyup da terk eder dalını hepsi.
Hepsi benden kopuk, hepsi benden bıkkın; çünkü biliyordum ben kötü bir insandım.
Haykırışın öbür adıydı lügatimde ayrılık,
Göğe savrulsa dünyanın tüm yeşil yaprakları, kavuşmaz bu iki yürek artık.
Sesleniyorum sana ey karanlık,
Duyacaksan haber sal, ormanlar inlesin! Yer gök dinlesin.
Söyle ey çaresiz canım, ey karanlık yanım
Neden susar bu gökyüzü, neden ağlar bulutlar?
Acıyor musun yine en kabuk bağlamış yerinden.
Söyle, nasıl sarstılar seni en derinden?
Şimdi gökyüzünden bir can çağırır gözlerim, susar berraklığına dilim damağım. Ta yükseklerden alçalıp da yanıma gelişini severim alacakaranlığın.
Değmesin güneş gözlerime, çağırmasın günaydınlar beni!
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Cevap Yaz