Yine darlığın içimi sardığı zaman diliminde savrulup duruyorum… Bu dalgalanma beni daha nereye kadar götürür bilemiyorum.Tek bildiğim gerçek, hayat bir deniz ve ben bu denizin akıntısın da akıp gidiyorum. Bu akıp gitme sürecin de karaya mı vururum, yoksa deniz için de batar gider miyim orası da meçhul görünüyor.
İradeyi attığım kulaçlara benzetiyorum, kulaçlarıma hakim olamıyorum, bir güç var sanki beni benden alıyor ve onun tutsağı olmuşum, ilerleyip gidiyorum ve bir son var mı bilmiyorum ama bir bilinmeze yelken açmış gidiyorum, hayat denilen bu deniz de…
Bu deniz de belki boğulabilirim, kurtulmak için belki bir umar aramaktayım. Çıkış olması lazım ama ruhum da bu çıkışı göremiyorum. Belki görebilsem akıntı da sürüklenmiye ceğim, ruhum karaya karaya vuracak ve ben bu deniz de boğulmaktan kurtulacağım muhtemelen.
Her ne kadar irade benden çıkmış gibi olsa da ben yine bir çıkış arıyorum, öyle ki bu durum benim için bir çırpınış, umut ediyorum bu çırpınış hakkım da hayırlı sonuçlar doğursun. Hayat denizin de akarken yani zaman neler doğuracak onu kestiremiyorum, kısacası bindik bir alamete, gidiyoruz belki bir kıyamete, inşallah hayırlısı olur.