Hani olur ya bazı melodiler insanın yüreğine dokunur.Bulunduğun mekandan uzaklaştırır seni.Bambaşka, tarifi imkansız bir yere götürür..Neresi olduğunu bilmediğin bu yerde hüzün dolar içine. Giderek artan bu hüzün kasıp kavurur benliğini. Seni ele geçirir. Ara ara aklına gelen, aklına gelince savuşturduğun,unutmak mecburiyetinde olduğun o duyguya dönüşür:
"Yokluk"
Karanlık dehlizlerde boğulursun. Nefesin kesilir, boğulacak gibi olursun.Öyle yoğun tadarsın ki acıyı en son can havli ile gözlerini açarsın. Kafanı kaldırırsın nefessiz bir şekilde.Derin derin nefes alırsın, her nefes alışında yaşam dolar ciğerlerine. Kısa bir süre sonra bir ferahlama bir mutluluk sarar benliğini. Yaşadığını hissedersin..
"Varlık"
Nefes alabilmek..Bir çiçeği koklayabilmek, öten kuşların cıvıltılarını duyabilmek, gökkuşağının türlü renklerini görebilmek..Suların şırıltısını duyarak serinliği bedeninde hissedebilmek..Parlayan Ay dedenin şarkısına eşlik edebilmek…

İşte öyle farklı duygular yaşarsın Ay Işığı Sonatı’nı dinlerken
Var olmak yok olmaktan çok daha güzel...Her şeye rağmen...