Bazı geceler, bazı hisler, bazı gökler ne söylerler bilir misin?
Hiç duymadım oysa bir ırmak gürültüsünün beynime beynime çarpıp göğe yükselişini!
Ve hiç çarpışmadım iki yıldız çarpışırken kendi gerçeklerimle.

En iyisi haykıra haykıra susmaktı. Yoksa tüm varlığım kanayacaktı en sızılı yerimden; ta içerimden…
Yalnızlığımdandı, ıssızlığımdandı derin derin, uzun uzun soluklanışım. Belki de hiç yoktum; tamamen bir halüsinasyondan ibarettim. Varlığımdan hep şüpheliyim…
Anlam veremedim, veremiyorum kendimle hep kavgadayım.
Anlamsızım, Issızım, delinin dik alasıyım…
Soyunurum yavaşça gözlerim kapalı,
Soyunurum çırılçıplak…
Sözsüzüm, melodisizim, şiirsizim...
Anlam dolu değilim; bomboşum…
Yorgunum çok, uzun yoldan da gelmiş değilim. Adını koyamadığım bir çığlık büyüyor içimde nedenine isim bulamadığım. Sonrası yangına dönüşüyor işte, alev alev büyüyen, kıvılcımı belirsiz.
Ne söner bu yangın ne son bulur bu yara bu fani vücutta.
Adını koyamadığım yerlerdeydim,
Ama sükûttaydım sükûtta.
Varlığımdan emindim hâlbuki
Gel gör ki ben bir hiçim…
Bazı geceler, Bazı hisler, bazı gökler ne söyler bilir misin?
“Ayşegül, sus.”