3
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
906
Okunma

Yürüyordu. Durdu. Koşmak istediyse de içinden bir adım atmak bile gelmedi.
Kendini zorladı. Bir adım, bir adım daha… Yok! Eğildi. Kendi kendine konuşmaya başladı. Sustu.
Ellerinin üzerinde yürümeyi denedi:
“Böyle de izlemek iyiymiş!” dedi, “Dünya’yı!”
Hızını alamadı..Eğildikçe eğildi...
Asfaltlaştı; ziftleşti, dudakları!