Uzun bir aradan sonra yine buradayım işte ... Acılarım vardı benim, son tüketim tarihi geçmiş hayallerim ve bir türlü bitmek bilmeyen umutlarım... Uzak kaldım çoğu zaman her şeye ; gülmeye, eğlenmeye, yeri göğü sallayacak kadar sevinmeye. Sebeplerim vardı, sonu gelmeyen kaçışlarım ve ardıma bakışlarım. Düşünmekten beynim uyuştu, çaresiz kalmaktan ve işin içinden çıkamamaktan yoruldum. İçim de bir umut ; sanki bir gün, bir gün gelecek yeniden başlayacak her şey. Değişecek yüreğimdeki sessizliklerin sebebi, akacak gözlerimden yaşlar bu sefer mutluluktan ve galip olmanın sevincinden. Sonra aklıma geliyor yine tükenmişliğim... Meğerse hepsi saçma düşüncelerimmiş, basitmiş her şey, yerli yerindeymiş her şey. Nereye kadar sürecek bu sebepsizlik, kaderim mi bu benim bilemedim. Nereye kadar soyutlanacağım kendimden ? Nereye kadar tek başımayım... Acının yaşı vardır her yaşta farklı hissedilen, acının yaşı vardır her yaşta yüreği yakabilen. Burası gariplikler ülkesi ve ben çok ciddi bir insanım, ilginç.