ZAMAN

Zaman geçiyor...

Yanımızdan göçüp gidiyor sevdiklerimiz, “acılarla boğuşan” yüreklerimizle uğurluyoruz, kaç hüznün hayalini yaşıyor gözlerimiz, “ellerimiz titriyor” artık, boğazımızda düğümlenen hıçkırıklarla geride kalan kaç insan kaldı?

Gözyaşlarımızın durmadan aktığı zaman dilimi yaşayabiliyoruz hepimiz, “geçmişle” yaşama zorulunluğu oluyor hep hayatta!

Kaç kez sıfırdan başlamak istediniz hayata, kaç defa ağladı yüreğiniz, kaç kez unutuldunuz, kaç kez yalnız uyumak zorunda kaldı yüreğiniz, kaç kez “ihanete uğradı” bedeniniz, kaç gözyaşı yanağınızda kurudu!

Kurduğunuz düşlerin içinde kaç kez boğuldunuz, kaç kez “baştan” başladınız ve kaç kez yoruldunuz insanlığınızdan?

“Verdiklerinizin karşılıklarını kaç kez görebildiniz?”

Şimdi...
Bütün mutluluklarınızı ve bütün hüzünlerinizi “geride” bırakın! İnsanı da insancıktan ayırın artık.

Siz değmeyen insanlara “merhamet” ettiğiniz sürece sizden hep birşeyler eksilecek ve yarınlar size “mutluluk” getirmeyecektir!

Unutma ey insan!..
Geçmişte aldığın dersleri dikkate alarak yaşamayı öğren!.. Kaybetmemek için sevgi “çok uzağında” olsa bile, onu yaşatmaktan ve yaşamaktan “asla” vazgeçme!

“Acılara boyun eğerek, umudunu yitirme!”

“İçindeki o minicik yürekli çocuğu öldürme!”

“İnsanlara merhamet et!”

Yeryüzünde insanlığa gönül vermiş, insan sevgisini “yüreğinde taşımış” yürekler için, sevginin, aşkın güzel betimlemeleriyle büyüyüp ve “Allah sevgisi kazanmış insanlar” her daim var olsun gönüllerde.

“Yanınızdaki insan, sizi mutlu etmiyorsa, mutluluğu uzak diyarlarda arayın!”

Bu dünya devir teslim dünyasıdır, elbette artılar eksiler yaşanır hayatta, önemli olan “hata” yapmamaktır... Hayata olan direncini kaybeden insan, “umudunu kaybeden” insan oluverir. Her daim yüreğinizde “sevgi merhameti” yaşasın “kötülük yok olsun” güzel yüreklerde.

Mehmet Öksüz