İÇİMİZ SIZLADIĞI ZAMAN

İçimiz sızladığı zaman, gözyaşlarımızın durmadan aktığı zaman dilimi yaşayabiliyoruz hepimiz. Geçmişle yaşama zorulunluğu oluyor hep hayatta. Geçmişe sünger çekmenin zor olduğu hayatta, geçmişi olmayan bireyin geleceği olmayacağını bilmek...
Mor bulutların üstümüzde yeşerdiği ve denizlerin bize bahşettiği limanlara doğru ilerliyoruz usulca...
Bizler, hepimiz gizliden biraz biraz deliyizdir aslında. İnsanın içinde mutlaka bir çılgınlık perisi vardır ve onu dışarı çıkartmak ister...
Zamanla insan hatalarıyla karşılaşır ve hatasını çok geç te olsa anlar. Haksızlığa uğradığı anları tek tek hatırlamaya başlar.
Haksızlık yaptığı zaman dilimleriyle anbean yüzleşir. Oysa, biz hayata yenilmeden önümüze bakmalıyız ve kimseyi üzmemeliyiz...
Hayat, insana kötü davrandığı gibi iyi de davranabiliyor. Biz biz olalım ve içimizdeki “insanlık duygusunu” öldürmeyip daima yaşatalım...
Koşalım insanlığa doğru
insanlık ölmesin,
insanlık yitirilmesin...

Mehmet Öksüz