Merhaba arkadaslar bugün okuduğum şiirlerden etkilendiğim için böyle bi yazı yazma gereği duydum.Yaşadığımız zamanda kadınlar acı çeken tek kendileri olduklarını sanıyorlar halbuki yalnız değiller.Biz erkeklerdende acı çekenler var.ancak bir coğumuz bu acımız yüreğimizin en derinlerine gömmeye çalıştığımız için acı öekmiyor gibi görünürüz.Kadınlar acılarını dışarı vurmaya alışkındır. Ama bizler öyle değiliz yüreğimizdeki fırtınlar hep içimizde kopar ve bazende ölüme kadar götürür.Kadınlar hep terk edilmekten yalnızlıktan şikayet ederler ama olayı birde tersinden düşünmeyi pek akıl edemezler.Biz erkekler terk edince adımız vefasız insafsız oluruz.Ama onlar terk edince hiç bir şey olmayı kabul etmezler.Ben bizzat yaşadığım bi olaydan bahsetmek istiyorum.Zamanında birini çok sevmiştim ama onun beni sevmediğini ayrılırken anladım.Diyeceksiniz ki sevmediğini nasıl anlayamadın.Söyle ki kadınlar bi erkeği nasıl büyüleceğini nasıl aklını başında almayı biliyorlar.Ve her erkeğe aynı yöntemi uygulayabiliyorlar.Bende ona canımı verecek kadar sevmiştim.Ancak bi an oldu ve hevesinin geçtiğini hatta hayatında evlenme diye bişey olduğunu öğrendim.Ancak beni bıraktıktan bir kaç hafta sonra evleneceğini öğrendiğim zaman dünyalar başıma yıkılmıştı.Bana evlenmeyi düşünmediğini söyleyen birinin benden ayrıldıktan sonra evlenme kararı alması nasıl bi düşüncedir anlamış değilim.kadınlar bir erkeği terk ederken sürekli farklı yalanlara basvuruyorlar ama bu yalanları günü gelince acığa çıkıyor ve söylediklerini unutuyorlar.Son sözüm kadınlara Ve bi kalbe girerken mutlaka 2 kere düşünün çünkü bizler sizler kadar güçlü değiliz ve sonunda üzülen siz olbilir ve herşey için çok geç olabilir.