Gidenleri suçlamamalıyız. Belki de gittikleri yer iyi bir yerdir? Dönmediklerine göre… Ben bekledim, bekliyorum da. Ama ümidim kalmadı artık, gücüm kalmadı, inancım kalmadı, en önemlisi sabrım kalmadı. Çünkü belki de gencecik hayatımın son anlarını yaşıyorum.

Yok!

Bana mutluluk veren kişi şimdi yok! Sabahları onun hayaliyle kalktığım güne onun hayaliyle başlayıp onun hayaliyle bitirdiğim kişi yok. Yalnız kaldığımda onunla rahat rahat konuşabildiğim kişi şimdi yok! Onu gördüğümde saçma sapan sırıttığım günler yok, gelmiyor. Bekledim, bekliyorum gelmiyor. Beni kıskanacak biri yok bana; ‘kalın giy üşütme, benden başka kızlara gülmeyeceksin’ diye tatlı tatlı emir veren kıvırcık yok! Kahroluyorum diyorum, yok. Ölüyorum diyorum, yok. Artık bağlamam bile az geliyor! Gözümün önünde gitti, tutamadım. Kollarımın arasından bir yıldız gibi kayıp gitti. Ben senin mutluluğunu istiyorum dedi de gitti. Bir daha geri dönmedi! Her gece yatağımda sessizce ağlıyorum, içten içe ağlıyorum, yüzüm gülse de içimde fırtınalar kopuyor. Mektuplar yazıyorum cevap yok! Beni unut diye haber gönderiyor. İşte o zaman tek dileğim o haberlerin bir dakika da olsa geç gelmesi. Çünkü alışamadım o kara, kasvetli, zehirli ve tehlikeli haberleri almaya. Şarkı mı yazmadım? O hariç herkes dinledi! Ona el mi kaldırdım? Bir dirhem fiske vurmadım.

Geçtik!

Beraber güldüğümüz beraber ağladığımız günlerden geçtik. İlk gün bu kararı verirken ömrümüzden vazgeçtik, birbirimizi sevdik. Ama şairin hikayesi ne kadar uzun sürebilirdi ki? Ay’ın güneşe âşık olması gibiydi bizim ki. Önümüze engeller çıktığı zaman beraber aşardık. İnsanların ağzının payını beraber verirdik. Birbirimizi kıskanırdık, birbirimize karışırdık. Ben ışığımı onda bulmuştum. O da kayboldu. Şuan dünyam zifiri karanlık. Çok güzeldi. Çok sevdim, seviyorum da ama aynı şeyleri onun için söylemek imkansız. Sevseydi gitmezdi. Sevmek isteseydi belli ederdi. Peki ya hani mesafeler aşka engel değildi? Engel! Mesafeler de aşka engel! Olmasaydı böyle olmazdı. Peki ya hani zaman her şeyin ilacıydı? Değil zaman da her şeyin ilacı değil. Olsaydı böyle olmazdı ben kahrolmazdım iyi olurdum normal biri olurdum. Şuan ki durumum bir sarhoştan farksız o mey içerek sarhoş oldu. Ben onu düşündükçe, onun hayalini kurdukça sarhoş oldum! Yaşadım aşk denen illetin her halini yaşadım. Yoruldum kahroldum belki de çoğu kişinin yaşayamayacağı şeyleri yaşadım ama pes etmedim.

Direndim!

Saygılarımla…