Paylaştıkça azalır içimizdeki yalnızlık. Bir masalın en ortasında uyanmak ve irkilerek bakmak hayata.
Melek bizim mektuplarımız güzel düşlerimizin harfleriydi. Hiç yaşanmamış, yaşanacağı zaman dolu dolu yaşanacak olan. Düşler nereye gitti. Ben nerde buldum kendimi.
Bekledik ve kendi ellerimizle seçtik hayallerimizi.
Şimdi,
Uyandık masalın en korkulu yerinde. Ne yapacağız şimdi !
Yaşadıkça kederlerimiz artıyor. Biz bizim olmayan bir suyun başında , hatta içinde çırpınıp dururken tek engelimiz çocuklarımız….
Yoksa neler yapar bu deli yürek bir bilsen. Düşünmeden, korkusuzca seçerim kendi hayatımı.
Ama ne gariptir ki elimiz kolumuz bağlı.
Masallar diyarının iki umutlu yüreği. Ne oldu bize.
Adım atmaya halim yok nefes almaya mecalim.
Karman çorman bir belirsizlikle yaşıyorum bugünlerde.
En çokta şunu soruyorum kendi kendime, neden seçtim bu hayatı diye.