Kimseye bir şey diyemiyorsunuz. Desen yandın. Yüzde sekseni okuma özürlüsü iken, konuşmak için can atıyorlar adeta.
Kadın, pazarcıların yemek artıklarındaki kemikleri toplamış giderken evdeki kedilerini düşünüyor büyük olasılıkla. Komşuları muzdarip olsalar gerek. İkide bir dert yanıyor onlardan. Onlardan yansa yine iyi. Çocuklarını evlatlıktan sileceğini söyledikten sonra yine kedilerine dönüyor. Erkek kedisini kısırlaştırdıktan sonra kediler arasındaki savaşı ballandıra bandıra anlatması yok mu. Neymiş efendim, dişi kediler, kısırlaşan kediyi aralarına sokmuyorlarmış. Hiç durmadan cırmaklıyorlarmış ve de kızıyorlarmış; neden kısırlaştın, diye.
Kimseye güvenemiyorsun. Bütün sırlarını içine gömeceksin, şerbet yapıp emeğinin teriyle kazandığın ekmeği bandırıp bandırıp yiyeceksin ve de el aleme tenezzül etmeyeceksin.
Kimse kimseyi dinlemek zorunda mı? Hava gürlüyor, şimşekler çakıyor. Hastaneden dönüyorum, pazara yetişip mallar ıslanmadan tezgâhı toplamam lâzım. Selam verdiğim adamın biri beni gölge gibi takip ederek hayat hikayesini anlatmaya başlamaz mı. Yok efendim Türki Cumhuriyetlerinde dönercilik yapmışmış, sonrasında yurda dönüp sanayicilerin içinde çorbacı dükkanı açmışmış. Ve de isterse insan her şeyi başarabilecekmiş. Filozof olmuş adam. Hep bunlar neyin nesi. İnsan, başarısından dolayı övgü mü bekliyor acaba. Bunları anlatırken tezgâhımdan yüz liralık alış veriş yapsa öyle makbule geçecek ki. Çıtlatsan yaz tahtaya al haftaya diyeceğine adım gibi biliyorum.
Herkes çıkarcı olmuş. Karşımdaki kadın, makinesiyle tütün sarıp satmaya çalışırken başından kadınlar eksik olmazlar. Amma çok seveni varmış diye düşünürken, o derdini yanıyor:
“ Bunların hepsi sigaranın hatırına yanımda oturuyorlar. Para vermeden sigara içmeyi düşünüyorlar. Yetti artık gari. Hepsini de siktirettim bugün.” Hayat mücadelesinde insan fıttırıyor. Onun için argolu konuşunca bir derece rahatlatıyorsun... Ya insan da biraz haysiyet olur. Eğer bu merete aşık isen gidersin büfeden sigaranı alır içersin, ya da yere atılan izmaritleri toplarsın.
Ölüye bir gün ağlarsın! Gidişat kötü. Uyuşturucu, ortaokullara dek inmiş durumda. Yanımdaki sebzeci gizli gizli ağlayıp dert yanıyor. Oğlunun uyuşturucu krizine girdikçe evde terör estirdiğini söylüyor. Hayatta neler var neler. Genç kızlarımız perişan durumdalar. Vücutları parsel parsel satılmakta. Yeter ki uyuşturucu bulunsun. Ulusta köşe başlarında fahişeler, baldır bacak, kaldır bacak sergilemesi yapmaktalar. Herkes de bir arayış var ki sorma gitsin.
Rant kavgası! Sokakta mafya çatışıyor. Kolay para kazanmayı kafaya koymuş, kanun dışı eli kanlı adamlar, birbirlerini adeta mermi manyağı yapıyorlar. Polis, gölgesinden korkuyor sanki. Meydan rantçılara teslim.
Herkes suspus! Evde kimse kimseyle konuşmuyor. Herkes köşesine çekilmiş, kendi dünyalarındalar. Kimi, bitmeyen aşk filmlerini seyrediyor, kimi sanal dünyada ava çıkmış, kimi de köşesine sızmış.
Uyuyan uyuyana. Bu ülke ne alemde kimsenin umurunda değil. Parçalanmış, bölünmüş kime ne! Demokrasi rafa kalkmış, bayramlar yasaklanmış sana ne! Ülkenin birinde bir zalim varmış; asıp kesermiş bana ne!
Kazan kaynıyo; fokur fokur ediyor ama kepçe her an kırılabilir! Yanan yanmayan birbirlerine karışacak, uyuyanlar varsa uyumayanlar da var!... Çözüm yok gibi her şey karmakarışık!