Elimde kalemimle masa başında geçirdiğim onca saatin yorgunluğunu parmak uçlarıma yayılmış yoğun sigara kokusundan anlıyordum.Bütün bu saatler boyunca sayfanın en temiz halini karşımda tüm çıplaklığıyla görmek,üretimsel sancılarımın-hala-kabuslarım olmaya devam edeceğine şahitlik ediyordu.
Günleri planlayarak yaşamanın insana neler kattığını dinledim durdum televizyonlarda.Ülkemin sonbahar yaprakları misali oradan oraya savurduğu genç beyin-siz-lerinden biriydim bende.Gelecek kaygılarını çift kişilik bir yastık yapıp,eklenecek yeni kaygılarımı koyun misali sayardım uyku vakitlerinde.Koyunlar bir bir atladıkça kaygılar boğazıma yapışır,yeni günümün umutlarını rüyalarımda kabusa çevirirdi.Başucu kitaplarım vardı mesala.Dünya edebiyatının en önemli eserlerinden LYS-matematik soru bankası.Korkunç derecede derin bir eserdi.Okudukça insanın ufkunu açar;yeni hayatlara dokunur,yeni insanlarla tanışırdım!
Ailem en verimli çağlarımı dershane koğuşlarında tükettiğimden habersiz başarılarımla övünmedikleri için övünürlerdi.Oysa ki benim hayattaki tek başarım;her gün yeni bir kaygı eklemekti ömür haneme.Bazen düşünürdüm;haline şükret derdim kendime ama kime,neye, niçin şükretmeliydi insan?Böyle bir dünyada doğduğu için mi?Yoksa diğer insanlardan biraz daha çok parası olduğu için mi?Onların paralarının olmayıp dershanelere gidememesi benim şükretmem gereken bir durum mu yaratmalıydı?
Korkularımdan,tedirginliklerimden arınmak için çok çalıştım.Ülkemin genç beyin-siz-lerinden biri olmanın gururunu boynuma bir çıngırak gibi takıp,her açıldığım denizin bol köpüklü dalgalarına zil sesimi dinlettim.Teknoloji ilerledikçe daha bir değişti sesler ancak çıngırak hep boynumdaydı.
Şimdi elimde kalem,masa başında geçirdiğim onca saatin verimsizliği karşısında daha sıcak kanlı bir insanım.Halime şükretmek(!)gibi alışkanlıklarımı kazandıran herkese teşekkürlerimi sunar ve benden daha akıllı onca gencin parası olmadığı için şükretmemi söyleyen zihniyetlere selam göndermeyi bir borç bilirim...