Gittiğin gün sana yürümeyi öğretene lanet ettim ben, yürüdüğün yolları yapana..
Oysa bana seni seviyorum dediğinde sana konuşmayı öğreteni sevmiştim..
Sevdiğini sanmıştım yanılmışım..
Bana güldüğün gün seni ilk güldüren kişinin yerine koydum kendimi..

Yanımda ağladığında kendimden nefret ettim.
İlk kavgamızda kırdığın çerçeveden kalan fotoğrafıda yaktım dün gece..
Pek bişeyin kalmadı. Hala çoksun..
Hayla varsında benden saklanıyomuşsun gibi.

Hayla bu evin bir köşesindesin.. Seni hayla bulamadım.
Sevdiğim kadar çok sevmiyorsun beni. Beklediğim kadar çok beklemiyosun..
Benim seni özlediğim gibi özlüyorsun onu..
Sana konuştuğum kadar susuyosun bana.

En çok beni severdin sen.
En çok beni dinlerdin.
Hep benle olmak isterdin oysa.
Oysa giderken herşeyini alırdın..

Neden bu yanlızlık bende kaldı ?
Dön hadi , ne bıraktıysan al benden.
Mümkünse sensizlikten başla.
Çünkü en çok o yük yapıyo bende..

En çok sensizlik dokunuyo bana.
En çok geceleri düşünüyorum seni.
’Gerçe her vakit gece bana.’
Gittiğinden beri heryer karanlık.

Heryer cenaze evi.
Suratım yine bin parça.
Oysa sözlerin vardı bana.
Oysa seninle ellerim yaşlanıcaktı , yokluğunda gözlerim değil..

Oysa ağlasamda sen silecektin yaşlarımı.
Yalanmış oysa..
Sonunu görmeden çıktığım yolumdun sen benim.
Sonunu gördüğümde mutlu olmak için çıktığım yolumdun sen benim.

Senle olmayı seçecektim ben.
Sensizliği değil.
Seni sevecektim , sensizliği sevdiğim gibi..
Sensizliği sahiplendiğim gibi.