Suskunluklar ne zaman, nerede başlıyordu?
Nasıl susmayı öğreniyordu insan çığlık çığlığa.
Kahkahalar yerini sessiz gözyaşlarına nasıl da bırakıyordu veda bile etmenden?
Nasıl olduğunu ve nasıl olduğumu bilemeyecek kadar kendimden habersizim.
Hiçbir aynaya da sormadım kendime dair sorular. Böyle iyi, bir süre haberleşmeyelim sevgili ben.

Kan ter içindeyken sıtmalar yaşıyor yüreğim. Işığa ve sese tahammülüm yok.
Kafamın içinde onlarca delirmiş cümle, kovalıyorlar birbirini ardı sıra. Onlardan da kaçıp saklanmalıyım bir sığınağa.

Telefon rehberim hayli kirli, temizlemeliyim. Mutlu bir adam var tüm fotoğraflarda, onu da hemen silmeliyim. Bir zaman yaşadığım sahteliğe yenilmeliyim.

Hatıralarımız, bozuk bir plak gibi yeniden yeniden üşüşüyor aklıma.
Hatam bu ya, aşksızlığını hatırlanmaya değecek kadar da büyütüyorum hatırımda.
Aslında kalacak bir hatırın da olmayacaktı ama. Neyse…

Odamın içerisinde birkaç siluet, sana dair konuşuyorlar, sesleri birbirine karışıyor, bakıyorum hepsi ben... Hepsi bir ağızdan delirmiş gibi bağırıyor. Sonra birden susup kayboluyorlar.

Soğuk bir yalnızlık çöküyor tekrar üzerime karabasan gibi. Kıpırdayamıyorum nasıl bir sessizlik bu, anlamıyorum. Uykuda mıyım, uyanık mıyım?
Sese mi ihtiyacım var, yoksa sessizliğe mi?
Deliriyor muyum?
Delirmeli miyim? Bu akıl daha sonra lazım olur mu bana?
Olmaz sanırım. Mutsuz bir deli hiç görmedim. Sanırım bu mutsuzluğum delirememekten.
Nasıl delirebilirim ki sevgili ben?

Keşke uyumak mümkün olsa ya da hiç uyanmamak.
Sessizlik bu kadar mı acıtırmış insanı?
Acaba acıtan şey, sessizlik değil de sensizlik mi ki?
Ben mi yanılıyorum her şeyde yanıldığım gibi yine.

Yanılmadığım tek şey bu yalnızlık olmalı. Sensizlikten emanet kaldı bu yalnızlık bana.
İyi bakıyorum ona, merak etme.
Hayal kurmayı beceremiyorum, deyişin çınlıyor şimdi kulaklarımda.
Olsun biri kurar, biri yıkar.

Aşk olsun, diye fısıldıyorum kendi kendime. İçimi mi okuyorsun ne?
Olmasın, diye bağırıyorsun, delirmişsin gibi.

İçime kızıyorum ben de bu kez yine.
Sus, konuşma diyorum benimle bile.
Susuyorum, susuyorsun, susuyor…

&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&

Suskunluğun, yatağına sığmayan bir dere gibi yıkıp viran ediyor yüreğimi.

&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&

Bitkisel hayata giriyor tüm ümitler.

&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&

Bir şairin ilham’ı, bekleyişi gibi beklemiştim seni.

&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&

İsmini yutkundum, boğazıma düğümlendin.

&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&

09.05.2016-Büyükçekmece-İstanbul