Ne kadar zor değil mi insan olmak,insan olmayı başarmak.
Hele ki bu dönemde çok daha önem arz ediyor insan olmayı başarabilmek.Hayat zor herkes için.Kimse istediği hayatı yaşayamıyoruz ve ya bunu başarabilen çok az.Herkesin farklı hayalleri farklı umutları var.Kimi bir lokma ekmeğinin,ay sonunu nasıl getireceğinin derdinde,kimi parasına nasıl para katacağının.
Sağlıkla aldığımız her nefes için,huzurla uyuduğumuz her gece için,helallik ile kazandığımız her kuruş için şükretmek gerekir iken her şeyin daha fazlasını ister hale geldik.
İnsanlar ölüyor öyle yada böyle bir şekilde aramızdan ayrılıyor.Terör saldırıları arttı iyice.sadece ülkemizde değil dünyanın pek çok şehri terör tehditi altında.Bizim huzurumuz için,vatanın bölünmez bütünlüğü için görev yapan gencecik fidanlarımız, askerlerimiz,polislerimiz şehit düşüyor.
Bombalı saldırılar oluyor masum vatandaşlara yönelik, olan masumlara oluyor.Ülkemizi gezmek için gelen turistlere oluyor.İnsanlar hayatını kaybediyor.
Kadınlar öldürülüyor ,çocuklar öldürülüyor olan masumlara oluyor.Çocuklar kaçırılıyor,cansız bedenleri bulunuyor günler sonra,aylar sonra.Olan masumlara oluyor.Kayıp çocuk sayısı her gün artıyor.Onları korumamız gerekirken yok ediyoruz.
Gencecik bir kız.Üniversite öğrencisi,minibüse binip evine gidecekken minibüs şoförünün tacizine uğruyor,öldürülüyor,yakılıyor.Olan masuma oluyor.
Yakmak,yıkmak,yok etmeye çalışmak,zarar vermek,hakaret etmek olağan hale geldi günümüzde.
Eskiden böyle miydi ya? değildi tabi.saygı vardı insanlar arasında.herkes birbirini sayar severdi.komşuluk ilişkileri muhteşemdi.Akşam oturmalarına gidilir veya ellere çekirdek alınır parklara oturmaya gidilirdi. Tv saat 12 oldu mu İstiklal marşı ve Anıtkabir görüntüsü ile kapanır televizyonunuzu kapatmayı unutmayın yazısı çıkardı ekrana.İnsanlar uyurdu.Dinlenirdi.Şimdi ise büyük çoğunluk gece nöbetçisi gibi uyumuyor.Ve bununla beraber psikolojik sorunlar başlıyor tabi.Öyle dendiği gibi gece uyumayan insanlar çok zeki falan değil sadece uyku problemleri var.Kendimden bilirim :)
Emniyet teşkilatının içinde büyüdüm ben.Aile dostlarımız ve benim arkadaşlarım polistir genelde.Ailemde de var.Hepsi de canımın yüreğimin bir parçasıdır.Görevini hakkı ile,layığı ile,Allah için yapanlara canım feda .Son bir kaç gündür verdiğimiz şehit sayısı 18.Hepsi birer evlat,birer eş,kardeş,sevgili.Onlar şehit oluyor yüreğimiz yanıyor ama şehitlik mertebesine erişmek her kula nasip olmaz.Şehitlerimiz bizim gururumuz.Bu vatan onlar sayesinde ayakta ve asla yıkılmayacak.buna hiç kimsenin gücü yetmez.Biz tarihe destanlar yazdırmış ataların torunlarıyız.Biz mi yıkılacağız biz mi güçsüz düşeceğiz.Öyle düşünenler hata ederler.
Sevmeyi,korumayı bilemiyoruz.Vatanı,bu güzel cennet vatanı sevmeyi bilmiyoruz.Gerçekten sevsek bunların olmasına izin vermeyiz.
Peki ya hayvanlar.Bazıları kendilerini korumaktan o kadar aciz ki.Tek istedikleri biraz sevgi ve merhamet.Kedileri,köpekleri,yunusları,filleri,kürkleri için hayvanları öldürüyoruz.Geçenlerde Zonguldak’ta 5 yunus ölüsü vurdu kıyıya bir tanesinin kafası kesilmişti.Oysa ki insana en yakın en sevecen hayvanlardan biridir yunuslar.O kadar da sevimlidir o hep gülen yüzleri.Onları da yok ediyoruz.Kedi,köpek katillerini insandan saymıyorum bile :(
Geçenlerde duyduğum bir söz aklımın her daim bir köşesine kayıtlıdır.
Doğanın başına gelen en kötü şeydir insanoğlu .
Ne kadar da doğru. Tek yapmamız gereken,bize emanet edilen ve çocuklarımızın,ileriki nesillerin mutlu olabileceği bir dünya bırakmak.Ama bunu başaramıyoruz.
Ne yazık ki Allah’ın bize bahşettiği en mucize organları,beynimizi,kalbimizi kullanmayı başaramıyoruz.
Ve ne yazık ki bir türlü insan olmayı ba-şa-ra-mı-yo-ruz :(