Bir de şu pencereler var sanki kapıların varlığı yetmiyormuş gibi dayanamıyor insan oturuyor bakıyor, bir vapur geçiyor önünden binlerce insan. Hepsini birbirine benzetmeler o mu bu mu diye mırıldanmalar beyninin içinde cirit atıyor sanki. Bazen şaşkınlıklar içinde kalıyorum doğrusu. Milyonlarca insan içinden gidip onu bulmuşum ama ben ne kadar beklersem bekleyim o buradan geçmiyor, otururken bi kafede karşılaşmıyoruz mesela yada sokakta yürürken çarpışmıyoruz ne biliyim yeniden tanışma ihtimalimiz bile yokmuş gibi..
Garip çok garip oldu her şey, onca şeye rağmen ne düşmanız birbirimize nede yabancı.
Tanıyoruz birbirimizi desek ya da tanımıyor muyuz? Ne söylesek yalan aslında. Ne düşmanız nede yabancı ne birbirimizin dünyası ne de aynası o onun dünyası artık, yalnızlıkta yalnız benim cehennemim.

Abdullah Karslı