Ne ilginç değil mi;hayat,yaşamak.. Zaman,sana aldırış etmeden ilerliyor,hatta koşturuyor tabiri caizse... Ne çabuk,ne çabuk Allah’ım gelmişti şuan..Yaş otuz beş değildi belki ama günler geçiyordu acımasızca.. Her gün,her saat,her an..o kadar çok şey yitirdiğimin,kaçırdığımın farkına varıyorum şuanda.. Ne ilginç değil mi?

Sana ait olmayan bir ’’sen’’le yaşamak ne kadar zorsa,işte o kadar zor geliyor nefes almak artık bana.. ’’Ben’’ beni tanımıyor artık,anlasana...

İçerini eğer kara,kapkara bin değil;bir tek noktacık kapladıysa-ki işte o sevdâ- ;yeri başka bir şeyle doldurulamıyorsa,acı günler başlamış demektir artık sana...

İçindeki sen,azapsız,günahsız sessiz çığlıklarını,naralarını atıyorsa etrafa;işte o zaman acizliğini anlıyorsun ey âşık!...

Mâşuğuna kavuşamamanın verdiği acıyı bir tek sen duyarken;hayat,yaşamak ne kadar da kolay geliyor değil mi diğerlerine?
Ne bilsinler! Gülmesene!

Boş değil aslında düşündükçe bu dünya;ama ’’düşündükçe’’ unutma...
Kader diyorsun,evet kaderde varsa..Yedi düvele gitsen de bulur seni kaderin,kederin...O halde niye bunca tedirginlik,neden?

Fikrini efkâra çeviren şey sana bu kadar yakınken,neden aslında uzaklarda?Seni kendin bile düşünmezken,başkalarının seni düşünmesini nasıl bekleyebilirsin..?

Hayatta HERKES için,HERŞEY için bir yanılma payı bırakmak gerektiğini-bırakman gerektiğini- defalarca söylemiştin..Hani nerde o günler? Bitmiyor yanılgılar,yanılmalar;yığılıyor gün be gün;taşınmayan,altında ezilesi bir balyadır karşında duran...

Sen ona baktıkça,bakmayla yetindikçe, o da ordan öylece sana bakacaktır inan..!
Bu kimsenin değil;senin balyan..Onu yalnızca SEN kaldırabilirsin;şuradaki işte,duran..!