En güvenli yerdi, kendi yarattığım hapishanem . Erdemin olduğu, sevginin ve vefanın olduğu, bilginin ve özverinin , aklın ve ahlakın olduğu bir yerdi orası. Ne zaman buradan dışarıya adımımı atsam, insanoğlu denen acınası ve cılız varlığın bir kez daha korkunç yüzüyle karşılaşıyordum. Aralık bıraktığım penceremden bakar iken bir kez daha aldatılışa şahitlik ediyordum.

Evet sevgili dostum, insan denen şey çok cılız bir varlıktır. Aldatır. Tanrı insanoğlunu zamanında kendi yurdundan kovmakla en doğru olanı yapmıştı, bunu artık çok daha iyi anlıyordum. Lakin ben arafta kalanım, ne onlarlayım nede tam olarak buradayım. Görünenmiydi bana acı çektiren, görünmeyen mi inan bana henüz anlayamadım ...


Yazan-Edibe Toğaç
-İçsel Yolculuk-

sayfamdakalancumleler.blogspot.com.tr/2016/05/kendi-yarattgm-hapishanem.html