Bugün kimseyi alkışlamıyorum...

Sessiz haykırışlarını dinliyorum onların. Çok manasız geliyor insana, ’kendini haklı çıkarma çabası?’ Derdi bu olmuş her usun.Ve onların kristal fanuslara bakadurdukları gibi bakıyorum hayata.Düşünüyorum..Düşünüyorum...
Sonra diyorum ki yaşamak sokak lambası gibi..Karanlığı fark edince saçıyor ışıklarını.Girdabında boğulunca kirli suların insan o zaman fark ediyor kendi benliğini. Ne varsa hayata dair, korkutuyor ve ürkütüyor hatta.Sonra bekliyor yorulmadan utanmadan. Belki de korkmadan..Yeni bir mavi ışıldar göz bebeklerime diye.Güneş battı ey Kul! Geç mi derler, geçti mi? En uzun hüzün yağar kirpiklerinden elmacıklarına. Hissedemezsin bile..Avucunda eriyen o kar sızar parmaklarının arasından.Gören bakar, duyan sorar... Tek bir cevap bulamazsın anlattıklarına. Aslında hayatının senaryosu ellerindedir onların.Sonra yazar da dururlar...

Bugün kimseyi tanımıyorum..

Kentimi,sokağımı,adresimi ve hatta fikrime takılan soru cümlelerimi..Yıkansam, arınsam da taşımasam geçmişin izlerini.Ne çıkar defalarca sorgulasam? Sonra birden sussam!Hiç konuşmasam! Ben ’ben’de değilmişçesine.Ruh bedenden çıkmış gibi..
Kimse duymadan, görmeden girsem o siyahlığa.Sessizce... Ve yorgun bedenimi atıversem en sevdiğim beyaza.. Sonsuza dek kapalı gözler sonra!

Bugün kimseyi görmüyorum..

Açamıyorum göz kapaklarımı. Yardım edin bana.Çok karanlık burası.Korkuyorum.Neden duyuramıyorum sesimi kuşlara? Onlar da mı küs bana?Sanki..Sanki birşey var boğazımda.Yutkunamıyorum.Her nefeste biraz daha karışıyor kanıma.Dirhem dirhem acıtıyor kalbimi..
Kupkuru aksa da gözyaşlarım , kime ne fayda? Daha sonra kemiklerime işliyor boğazıma takılan düğüm.Sarıyor sapsarı bedenimi..Ve gözümü açtığımda başbaşayım onlarla...?



KİMSEYE GÜVENME İNSAN!