Unut ‘ama beni

“Unut- ama beni!” Anlatımı hiçte kolay olmayıp, boğazımda düğüm düğüm düğümlenen ağır matem diye tasvir ettiğim bir kalem işlemesi. Zorda olsa satırlara sığdırdığım bir şiirin blöf yapan devrik bir cümlesi gibisin. Bir ucundan okusam aşk mağ-lubiyetinin yüklemi bir elinde, diğer ucundan okusam düşmüş-lüğümün kalkma sıkıntısı bir elinde kalıyor.
Yağmalanmış kelamlarımla geride kalan her şeyle talan-ı viran düşüyorum.
Dilimdeki harfleri yutan “yüreğime koyu bir beyazlıkla aldığım sen” niyetiyle aldığım nefeslerle beni bir içim su gibi unutmanı yutkunamıyorum. “İçimden bir can düştü…” İçimde biriktirdi-ğim sen nefeslerinin iştihamı kesen başa alınmazlığı var. Ki o nefesleri bıraksam gelirken bastığım adım izlerine basmandan kaçacaklar. Sevda semamı terk edecek sanki. Yüreğini itiş ka-kışla derleyip topla sonra yüreğini ikiye böl! Ve oradan bir şeyi eksiltmeden “unut‘ama beni.”


Beni unutma demiyorum.
“Unut‘ ama beni!”