0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
514
Okunma
gözlerim kapanıyordu yavaş yavaş.bedenim taş misali ağırlaşmıştı.bir ses.bir ses vardı kulaklarımı çınlatan.bana sesleniyordu biliyorum.ama o kimdi neydi nerdeydi yoksa o hiç birşeymiydi.rüzgar ölü bedenimi sarsarken kendime bakıp neymişim be diyordum.diyer insanlara çekiyormuşum bilmeden.ama farklıydım beni onlardan ayıran özellikti bu.düşünceller.asla boş olmayan hayeller.evet.oydu beni çağıran.başında küçük bir koli vardı.deli diyordu herkes onlara ama en zekilerimiz onlardı.bi bıraksak dünya yaşatacaklardı.fakat dünyayı yaşarken öldürmüştük biz.
