Aslında farkında olmasak bile kollarımızın altında taşlarla yaşıyoruz. Oldukça ehemmiyetli fakat hissedilmeyecek kadarda hafif taşlarla. Ömür aslında boş bir merdivenden ibaret. Çıkışı var fakat inişi yok.
Ailemizden bağımsız hale gelip kendi hayatımızı çizmeye başladığımız vakit başlıyoruz basamakları çıkmaya. Gençlikten olgunluğa, akabinde yaşlılığa doğru ilerliyoruz. Gençliğin verdiği enerjiyle ilk basamaklar oldukça kolay çıkılsa da olgunlaştıkça hissediyoruz yorgunluğu. Ve artık çıkmaya gücümüz yetmediği vakit yaşlılıkla tanışıyoruz... Ya sonra ne oluyor? İşte o zaman çıktığımız basamakları birer birer geri iniyoruz. Aslına bakarsanız tüm insanoğlu topraktan geldigi gibi, her ne kadar yükselsede belli yaştan sonra yavaşça toprağa doğru dönüş yapıyoruz. İşte tam bu noktada kolumuzun altında taşımakta olduğumuz taşlar geliyor insanın aklına.
Aslında o taşların her biri birbirinden önemli. Gençlikte çıktığımız her bir basamağa yerleştirmek için o taşlar. Basamakları hızla çıkarken bir gün geri dönüşüde düşünmek gerek. Hayat yolunda her bir adımı ilerlerken yükseldiğimiz her basamağa bir taş koyduğumuzda, geri dönerkende bıraktığımız taşlara basarak rahatlıkla iniyoruz.
Peki çıktığımız basamaklarda bir gün geri döneceğimizi unutursak ne olur? İşte bunun üzerine birşey yazmaya gerek yok. Duyduğumuz intihar haberleri, tıklım tıklım dolan kimsesizler yurdu ve parkları mesken bilen yaşlı amcalar en güzel cevabı vermiyor mu?
Gençlik, çalışmak, para kazanmak, eğlenmek ve doya doya yaşamak... Hepsi birbirinden güzel elbette. Ama en önemlisi "her güzel şeyin birde sonu var" işte bunu unutmamak gerekiyor...