Yanlış tanıyoruz birbirimizi. Çoğunlukla yanlış anlıyor ve yanlış anlaşılıyoruz. İnsanları gözlerimizle değil; ön yargılarımızla görüyor ve mantığımızla değil; ön yargılarımızla yargılıyoruz. Konuşmaktan uzaklaştık ve dilimiz hantallaştı. Zaman geçtikçe seslerimiz, görüntülerimiz, sohbetlerimiz ve duygularımız sanallaştı.
Duygular sanal olarak anlatıldı, sanal olarak dinlendi ve o duygulara sanal bir şekilde ortak olundu(!). Gözyaşları, gülümsemeler ve öfkeler sanallaştı. Ne yazık ki bu sanallık bir tebessümün sıcaklığını, bir gözyaşının sebebini, bir öfkenin nedeni, karşıdaki kişiye aktaramadı. Sanal duygulara sadece sanal ifadelerle karşılık verildi. Bu yüzden tebessüme: sıcak bir tebessüm ile karşılık vermeyi, ağlayan birinin gözyaşlarını silmeyi, sorunları oturup konuşarak çözmeyi unuttuk.
Birbirine zaman ayırma ve sohbet etme olguları yanlış algılandı. İnsanlar sanal dünyalarında ve sanal mekanlarında birbirlerine zaman ayırdı (!).
Sanal dünyaya karşı bütün kapılar açılırken, gerçek dünyaya karşı kapılar
kapanmaya başladı. İnsanlar sanal dünyalarında kalabalıklaşırken, gerçek
dünyalarında yalnız kalmaya başladı. Sanırım gökyüzünün rengi bile unutulmaya yüz tuttu.
Sahi ne renkti gökyüzü ?
“Şimdi sanal dünyanızdan başınızı kaldırın ve gökyüzüne bakın.
Rengini göreceksiniz. Kim bilir belki de özgürlüğün rengini, sanal
dünyanızdaki renklerden daha çok seveceksiniz ? “
-Berkay ÇELİK